Tekst: Nancy Krijnen
De schaamte voorbij
De (marketing)wereld wordt complexer en verandert steeds sneller, daar hoeven we het allang niet meer over te hebben, toch? En met deze ontwikkeling komt er meer ruimte én noodzaak voor allerlei specialisten. Mee eens? Daarmee is het in deze tijd eigenlijk onmogelijk geworden om nog overal van op de hoogte te zijn en meteen mee te kunnen praten. En dat is helemaal niet erg! Nog steeds mee eens?
Waarom zitten we dan toch voortdurend met een pokerface in meetings en in gesprekken? Tenminste, ik durf bij deze toe te geven dat ik toch nog steeds zo af en toe wijselijk(?) mijn mond houd als de rest vol begrip zit te kijken. Wat testjes de laatste tijd hebben laten zien dat ik inderdaad niet de enige ben ‘Weten jullie wat hij daarmee bedoelde?’ Alle vijf: ‘Nee, niet echt.’ En jullie? Herkenbaar?
‘Hallo ik ben Nancy en ik ben niet meer overal compleet van op de hoogte.’
Eigenlijk vind ik deze bekentenis nog niet voldoende, ik wil van dat pokerface af en de schaamte echt voorbij. Gewoon hardop zeggen ‘Hallo ik ben Nancy en ik ben niet meer overal compleet van op de hoogte.’ En ik wil dat vooral nu omdat ik dacht dat ik die stap al gemaakt had en iets me blijkbaar toch weer deed vervallen in mee pokeren. Een paar jaar geleden zei ik al tegen mijn Internet Marketeer: ‘Als jij niet meer weet over internet dan ik, dan heb ik de verkeerde aangenomen.’ Yes, mooi! Is het dan peer pressure waardoor ik me toch weer mee liet slepen?
Heel eerlijk, helemaal zonder schaamte, een jaar geleden heb ik me zelfs afgevraagd of ik nog wel door wilde in dit vakgebied. Ik was bezig met mijn eigen positionering als zelfstandige, verloor mezelf een beetje in artikelen, posts, blogs en profielen met weer nieuwe termen, technieken et cetera. Ik dacht toen, kan ik het allemaal nog wel bijhouden? Ga ik de schijn nog langer ophouden of wordt het hoog tijd om eens iets anders te gaan doen? Totdat ik een interview las met de commercieel directeur van een groot E-Commerce bedrijf die letterlijk hetzelfde zei: ‘Ik vraag me soms af of ik het allemaal nog wel kan bijhouden.’ En toen dacht ik, als zelfs hij dit durft(!) toe te geven, wie ben ik dan… We hebben vaak veel bewondering voor mensen die zich kwetsbaar op durven te stellen. Waarom doen we dat dan eigenlijk zelf niet?
‘Waarom stellen we ons niet wat vaker kwetsbaar op?’
Mochten jullie nog met me meevoelen, laten we dan nog een stap verder gaan. Is het zelfs niet zo dat er mensen zijn die - onder het mom van ‘if you can’t convince them, confuse them’ - willen dat we vertwijfeld achter blijven? Of om zichzelf zoveel mogelijk als dé specialist neer te zetten en daarom behoorlijk ingewikkeld gaan doen? Ik durf eigenlijk wel te stellen dat als je jouw specialisme of aanpak niet in één minuut in Jip & Janneke-stijl kunt uitleggen, dan ben je geen expert! Of zaaien ze vertwijfeling omdat ze weer behoefte hebben aan wat nieuw gedachtegoed, het wordt ten slotte weer hoog tijd voor een nieuw boek of een ander verhaal als spreker?
En dat brengt me bij de andere kant van dit verhaal…
Ga je schamen
Niet alleen als schrijver of als spreker die verwarring probeert te zaaien op seminars (hoogtepunt laatst: ‘Ja, daar schrikt u van hè?’ en ‘Ga je het morgen meteen anders aanpakken?’), maar vooral ook als lezer of bezoeker. Eigenlijk zou ik blij met je moeten zijn, je geeft tenminste toe dat je nog wat bij te leren hebt, maar ga daar dan niet als makke schapen zitten. Blijf kritisch luisteren, hoe vaak is het niet gewoon oude wijn in nieuwe zakken? En valt de snelheid van veranderingen op grote schaal vaak ook weer niet enorm mee? Ga niet alleen maar driftig meeschrijven, tussendoor angstig opkijkend, ‘als een stel konijn-in–de-koplampen-kijkende marketeers’.
Als je jouw specialisme niet in één minuut in Jip & Janneke-stijl kunt uitleggen, dan ben je geen expert!
Nu is de reactie op blogs & columns wel eens ‘zo, wat zuur zeg’, maar ik schrijf dit met de overtuiging dat er nog hoop is, we kunnen het tij nog keren, zie het maar als een oproep. Er is hoop als we met z’n allen de juiste balans gaan vinden tussen a) toegeven dat je het allemaal niet meer weet en b) wel een beetje blijven nadenken als je dan op zoek gaat naar kennis. En het gaat erom dat je kennis op een inspirerende manier deelt, omdat je de ander wat wilt leren en niet om zelf slimmer over te komen.
Dus vanaf nu niet meer de ander proberen te overweldigen, zodat hij alleen maar meer in zijn silo kruipt in plaats van ze te doorbreken. Dus niet meer elkaar gek maken met theorieën en buzzwords, maar elkaar inspireren met nieuwe ideeën. Dus niet meer overweldigd raken door andere generaties, maar beseffen dat zij op hun beurt ook weer een hoop van jou kunnen leren. En niet bij een seminar naar de 80 procent vorm, maar vooral eens naar de 20 procent inhoud gaan luisteren.
En vooral beginnen met het op iemand toestappen met ‘Hallo, ik ben…, kun je me dat wat beter uitleggen?’ Meteen een goede test, je geeft ‘m één minuut!
Nancy Krijnen is werkzaam als zelfstandig adviseur in Marketing / Communicatie.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!