Wanneer is er sprake van reclame? Met ingang van 1 januari 2011 beantwoorden de Reclame Code Commissie en/of het College van Beroep deze vraag aan de hand van de volgende definitie:
'Onder reclame wordt verstaan: iedere openbare en/of systematische directe dan wel indirecte aanprijzing van goederen, diensten en/of denkbeelden door een adverteerder of geheel of deels ten behoeve van deze, al dan niet met behulp van derden. Onder reclame wordt mede verstaan het vragen van diensten.' De 'adverteerder is een organisatie of een persoon niet zijnde een consument'.
Volgens de commissie is de aanpassing nodig omdat de oude definitie was afgestemd op de communicatiemedia die destijds voorhanden waren, zoals print en bioscoopreclame. 'Dit zijn communicatiemedia waarbij duidelijk sprake is van uitingen die in het openbaar plaatsvinden', aldus de RCC. In de oude definitie stond dan ook dat het bij reclame om een openbare aanprijzing gaat, dat is inmiddels achterhaald.
Bovendien moet de definitie van reclame tegenwoordig ook in lijn zijn met Europese en internationale regels. Maar de belangrijkste reden is wel de technologische ontwikkeling. Op internet en andere digitale communicatievormen is volgens de Stichting Reclame Code 'duidelijk sprake van een trend waarbij steeds meer een op de persoonlijke situatie van de consument toegesneden aanprijzing plaatsheeft'. Daarbij wordt ook gebruikgemaakt van verzamelde gegevens over de voorkeuren van de consument.
De definitie is dan ook zo aangepast dat ook de nieuwe vormen van reclame op internet, dus ook netwerksites eronder vallen. Bovendien is de reikwijdte vergroot. De code geldt behalve voor de aanbiedende partij ook voor derden die voor de aanbiedende partij en met haar bemoeienis een product of dienst aanprijzen. Te denken valt aan mond-tot-mondreclame.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!