Deze week was Ingrid van Frankenhuyzen, directeur van Communisenso, bureau voor crisiscommunicatie en mediatraining, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie - 'waar je me wakker voor kunt maken…' - op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
Hier haar 5 pic(k)s:
1. Verwondering - Altijd theatraal theater maar dan ‘echt’
'Toen ik nog jonger was dan ik nu ben, verslond ik literatuur, zat ik elke avond bij de film of in het theater. Via de kunst heb ik leren leven; al die dolende en zoekende mensen leken op mij.
Inmiddels is het bijna andersom want de werkelijkheid is nu zoveel wonderlijker dan je ooit bij elkaar kunt verzinnen. En precies dat vind ik het interessante aan de journalistiek en het (crisis)communicatievak: ik kom door mijn werk in situaties terecht dat je denk: is dit echt? Doen mensen dit echt?
Ik kan natuurlijk geen bedrijfsgeheimen verklappen maar als je als adviseur betrokken bent bij een organisatie die gehackt is, kom je op het dark web in een wereld waarvan je aanvankelijk denkt: in welke film ben ik beland? Een vervreemdend universum van vriendelijke criminelen met een day job die miljoenen vragen. Misdaad als Spielerei want als je niet meteen de gevraagde miljoenen overmaakt, laten ze langzaam zien welke gegevens ze hebben gestolen. Alles even beschaafd. Dat vind ik zo leuk, intrigerend aan het communicatievak: altijd verrassende, nieuwe en soms tragische verhalen. In feite altijd theatraal theater maar dan ‘echt’.'
Mooiste theatervoorstelling ooit gezien: Zero Degrees van Sidi Larbi Cherkaoui & Akram Khan (zie onder deze bijdrage)
Tip voor de komende tijd: voorstellingen van Fractal Collective: hiphop en andere kunstdisciplines samen
2. Onrecht - Je doet mij geen groter plezier dan mensen en organisaties helpen in tijden van nood
'Misschien had ik wel advocaat moeten worden want ik kan slecht tegen onrecht en onrechtvaardigheid. Daarom sta ik zowel aan de kant van journalistiek als crisiscommunicatie. Af en toe kruip ik als onderzoeksjournalist in de pen; laatst nog toen ik een verhaal van een vriendin hoorde die geen coronasteun kreeg in de cultuursector, terwijl ze er wel recht op had. Het bleek een sectorprobleem. Dan help je als journalist met waarheidsvinding tegen onrecht.
Maar ook andersom: organisaties die belaagd worden door journalisten die er met de pet naar gooien. Ik hoor schrijnende verhalen van al dan niet gerenommeerde media die bijna klakkeloos iets opschrijven of uitzenden zonder dat er aan hoor- en wederhoor is gedaan bijvoorbeeld. Met alle (reputatie)gevolgen van dien. Maar ook mensen die beschuldigd worden van iets ‘onfris’ en als je dan kunt laten zien dat het verhaal niet klopt, publiceert een journalist toch, want ja: publish first, correct later.
Ik kom graag vóóraf branden blussen en ben tijdens een crisis een combi tussen Pleegzuster Bloedwijn en een cage fighter. Je doet mij geen groter plezier dan mensen en organisaties helpen in tijden van nood, ze lef en moed geven om zich te verweren. Dus mijn telefoon gaat vaak op vrijdagen om 17.30, het moment dat de gemiddelde mens aan de eerste gin & tonic of bier zit en de eerste melding van een hack binnenkomt, maar ook ’s nachts omdat er bij een TV-show iets uit de hand loopt. Dan lig ik onder de dekens met mijn mobiel communicatieadviezen en steun te bieden…'
Indrukwekkende ‘crisis’-boeken die ik de laatste tijd heb gelezen: Educated van Tara Westover en She Said van Jodi Kantor en Megan Twohey (eerder in DWDD uitgeroepen tot beste onderzoeksjournalistieke boek van het decennium, red.)
Alweer wat ouder maar zeer indrukwekkende documentaire: Wild Wild Country op Netflix - in het kader van onrecht.... echt verbijsterend vond ik het, de complete ontsporing.
3. Hulp bieden in crisistijden - Daar kan ik zo blij van worden: met z’n allen voor elkaar zorgen én lekker eten
'Ik zit niet voor niets in de crisiscommunicatie want weinig leuker dan kunnen helpen. Zakelijk maar ook privé. Een van onze buurvrouwen kreeg - net als ik - borstkanker, maar ze kreeg complicaties en ze moest 10 weken lang elke dag na haar werk 2 uur lang aan de zuurstoftherapie. Mijn man en ik koken graag, dus zetten we een soort Tafeltje Dekje op; dagelijks een culinair experiment. We hadden zo’n lol tijdens de lockdown: nieuwe recepten verzinnen en uit onze comfort zone van de hits die we voor onszelf bij wijze van spreken maken. De buurvrouw at in zeldzame gevallen dus ook gerechten waarvan je dacht: had beter gekund hi hi, maar we hadden alle lol en het eten zette ook iets in beweging.
Collega’s en andere buren uit onze straat dachten: wij kunnen niet achterblijven, dus nu is het bij wijze van spreken ‘vechten’ om wie er de laatste twee weken mag koken. Daar kan ik zo blij van worden. Met z’n allen voor elkaar zorgen én lekker eten. Op de dagen dat we niet aan de beurt zijn vallen we - heerlijk lui en even niet experimenteren - terug op het favoriete recept van buurvrouw: de citroenpasta van mijn man. Lijkt simpel maar het geheim ligt in de bereiding.
Recept, 4 personen:
300 gram goede droge pasta
Sap van een 1/2 citroen
200 ml room
50 gr Parmezaanse kaas geraspt
1 teen knoflook fijn gesnipperd
1/4 bouillonblokje
Handvol pijnboompitten
Olijfolie, peper, zout
Voor de saus
Verwarm de olijfolie op een laag vuur en laat de fijngesneden knoflook rustig doorverwarmen tot het licht begint te verkleuren. Voeg citroensap en het bouillonblokje toe en breng zacht aan de kook. Laat dit twee minuten zeer zacht inkoken terwijl je fanatiek roert. Voeg dan de room toe en verwarm rustig door, net niet laten koken, ongeveer 15 tot 30 minuten. Peper en zout naar smaak toevoegen.
Pasta
Kook ondertussen de pasta in ruim zout water en rooster de pijnboompitten. Voeg de pasta toe aan de saus en haal het geheel van het vuur. Voeg nu ook de Parmezaanse kaas toe en roer grondig door. Serveer met nog wat extra geraspte Parmezaan, geroosterde pijnboompitten en ruim grof gemalen peper.
À table!'
4. Het oor - Ik verzoen me op zo’n moment met het leven
‘In dezelfde tijd dat ik jonger was dan nu, was ik programmaker bij de radio en regisseerde ik onder andere hoorspelen. Van alle zintuigen is ‘het oor’ mijn favoriet. Een wereld scheppen met alleen maar geluid is magisch, omdat er een soort film die je zelf maakt in je hoofd voor terugkomt. Na de radio en de tv, ging ik naar NRC Handelsblad maar op een gegeven moment werd ik toch onrustig: ik miste het geluid. Dus regisseerde ik samen met mijn man en ontwerper Pink Steenvoorden een soort mini-Oerol-locatieproject: Oh Die Zee.
Een paar jaar later werkte ik samen met hem en schrijver Marente de Moor voor het project Liefdeskuren (Liefdeskuren vormde het vervolg op Oh Die Zee). Dan zat ik op die schommelbank, tuurde over zee met een koptelefoon op, hoorde weer een dolend en zoekend mens en daar werd ik dan weer gelukkig van. Ik verzoen me op zo’n moment met het leven. Koptelefoon af en die andere realiteit van zoekende mensen in organisaties dient zich weer aan. Ik schakel tussen alle werelden en verhalen en weet zelfs nu nog niet wat ik later nou wil worden.’
5. Nieuwsgierigheid - Ik kan wel dromen van een huis in Italië, maar dan?
'Telkens als je denkt: nu weet ik wel zo’n beetje hoe het leven in elkaar zit, word je toch weer verrast. Alle aannames waarmee je leeft… Soms rijd je op een grijze grauwe dinsdag naar een klant voor een mediatraining en dan denk je: hoe kan ik dit onderwerp in hemelsnaam sexy maken voor een journalist? Ik noem maar even wat: een verzekeringsmaatschappij. Woody Allan zei ooit: “Er zijn ergere dingen in het leven dan de dood. Heeft u ooit een avond met een verzekeringsagent doorgebracht?"
En wat blijkt dan uiteraard: er klopt niets van je eigen aannames. De verzekeringswereld barst van de geweldige verhalen, maar door programma’s als Kassa zit je vast in het frame: het zijn saaie boeven. Dan kom ik thuis, plof op de bank en vertel mijn man over hoe leuk die wereld is. Die kijkt me wat meewarig aan (“oh ze heeft het weer”). Maar ik ben oprecht blij dat ik weer wat nieuwe kennis heb opgedaan. In jargon heet dat een leven lang leren. Dat is zo prettig aan werken. Ik kan wel dromen van een huis in Italië, maar dan zie ik taferelen voor me van hele dagen jam inmaken. En dan? Hoe wordt mijn behoefte aan nieuwe verhalen en hersengymnastiek dan gevoed? Laat mij maar nieuwsgierig blijven. Als journalist en crisiscommunicatiespecialist.'
Komende week is Bart van Essen, eigenaar en creative director van One:Nil (het bureau achter Eurobest Grand Prix-winnaar A Piece of Ajax), curator van #RPOTDFAW.
