Je komt ontzettend leuke mensen tegen met ontzettend leuke producten en ontzettend leuke verhalen en ontzettend leuke problemen. Maar het enige wat je mag doen is een advertentie maken. Of een commercial. Of zoiets. Dat heeft me altijd dwars gezeten. Zonde. En niet leuk.
Voorbeeldje? Voorbeeldje. Zo’n tien jaar geleden werkte ik met Harry Puts op BMW en we kregen een ontzettend leuke briefing. Het probleem was: mensen die een 7-serie kopen hebben veel geld. En heel veel van die mensen hebben dan ook nog het euvel dat ze snel verveeld raken. Dus veel van die 7-rijders ruilden na een jaar hun auto alweer in.
Met als gevolg dat BMW ergens een terrein had waar 120 tweedehands 7’s stonden. Gemiddeld een jaartje oud. Supergoeie wagens. Maar wie koopt er nou zo’n bak? Niemand natuurlijk. Want ze kostten toch gemiddeld dik een ton in oud geld. En dan rij je in een tweedehandsje. Toch lullig. Dus die dingen bleven daar maar staan.
Leuk probleem toch? Weet je nog Harry? Harry weet het nog. Of we daar een advertentie voor wilden bedenken. Tja. Dat is dan weer minder leuk. Want wat kan je vertellen dat die mensen nog niet weten? Wat kan je ze laten willen wat ze nu nog niet willen? Iets waar iets aan ontbreekt verkoop je niet makkelijk met reclame. Daar moet je iets anders op verzinnen.
Dus zeiden wij: Neeee. We maken geen advertentie. Je moet gewoon de kentekenbewijzen weggooien. En dan de Rijksdienst voor het Wegverkeer bellen en zeggen: Oeps, tja, ongelukje, 120 kentekenbewijzen, de hond weet u. Sorry. Dan krijg je een nieuwe keuring en nieuwe kentekens en nieuwe platen en iedere dealer in elk gat van Nederland kan iedere tandarts, makelaar of advocaat op fluistertoon bellen en zeggen: Ik heb nu toch een gaaf aanbod voor je …
Maar ja. Het was 1990. Ze keken ons aan als een kip naar het onweer. Zo ben ik dus eigenlijk van het pad af geraakt.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!