De muziek- en filmbranche kwam al een tijdje geleden in rep en roer, internetsites maakten illegaal downloaden mogelijk en de prijzen van dvd’s kregen een enorme klap. De vraag rees of bekende mensen nog zoveel geld zouden kunnen verdienen. Bovendien schoten websites als Youtube als paddenstoelen uit de grond.
Het werd voor de ‘gewone’ burger steeds eenvoudiger om ook in de schijnwerpers te staan. Maar het zapgedrag is groot, ben je ene moment een grote ster- ’t andere stel je nog weinig voor. De eerste Idols kandidaten kunnen we ons al niet meer herinneren...
Dezelfde ontwikkeling komt nu ook op gang met het overbrengen van nieuws. Het wordt niet meer alleen door journalisten en tv-reporters geproduceerd maar ook door bloggers, forumleden, groeiende aantal netwerken en twitter. Maar ook mobiele telefoons van de toevallige voorbijgangers kunnen een belangrijk moment vastleggen. Massaal bleven we op de hoogte van de presidentsverkiezingen in Iran. Niet door de nieuwszenders, want die hadden de internationale pers geboycot, maar door de politieke strijders die zelf via allerlei communicatiemiddelen de rest van de wereld inseinden.
Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de media. Wie bepaalt dan het nieuws? En hoeveel macht krijgt het volk? Wat doet het met de media? Hoe belangrijk is de journalist dan nog? Dat zijn de vragen die medialui bezig houden. Iedereen merkt die verandering en probeert met een oplossing te komen. Er worden nogal wat workshops en congressen hierover gehouden.
Een algemeen antwoord is volgens mij niet haalbaar. Iedereen moet weer een analyse maken, eigen unieke waarden bepalen en indien nodig bijstellen. Wat zijn nu de kansen en bedreigingen en wat doen je concurrenten? Nog belangrijker, wat voor kansen laten ze liggen?
De explosieve informatiestroom dwingt ons allemaal om pas op de plaats te maken en te kijken wat we kunnen doen om niet achter te blijven. Een selectie van cruciale informatie en flexibiliteit vergt veel van ons.
De ouderen blijven onbestendig achter, de jongeren nemen een belangrijke rol in. Zij zijn namelijk wel gewend aan dit zapgedrag en kunnen daar prima mee omgaan. Ik probeer de buurman te sussen: ‘Ach, Ruud. Dan blijf je toch die bekende vakbladen lezen’. Ik weet dat hij niet zo lang meer mee hoeft. Hij zucht en kijkt me iets verslagen aan: ‘Ja, dat doe ik ook’.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!