“Something will turn up”

Zo kwam ik erachter dat Keith Richards zijn favoriete (en misschien wel beroemdste en meest herkenbare) gitaar - zijn Fender Telecaster uit 1954 - naar het personage van Dickens, Micawber, heeft genoemd. Wilkins Micawber is een briljante komische creatie. Hij is waarschijnlijk de archetypische optimist. Ondanks een spervuur van tegenslagen en financiële problemen, is Micawbers voortdurende vrolijke refrein: maak je geen zorgen, want 'something will turn up'.

Keith Richards heeft de reden voor zijn keuze nooit bekendgemaakt, maar ik denk dat hij als muzikant heel goed begrijpt hoe hoopvol een personage is wiens naam in het woordenboek voorkomt naast de definitie: "iemand die arm is maar in optimistische verwachting leeft van een betere toekomst".

Elke creatieve inspanning vereist een sprong in het duister en een werkelijk optimistische geest. Dat is één van de redenen waarom ik zo graag met creatieve mensen werk. Deze industrie wordt gevoed door menselijke hoop, een kracht om graag bij in de buurt te zijn. De zomer begon bijzonder. We waren allemaal weer redelijk begonnen aan de terugkeer naar het kantoor. En daar kwam Cannes, het festival van creativiteit, na twee jaar onderbreking.

Ik ben de laatste om te pleiten voor een volwaardige terugkeer naar een inflexibele manier van werken die ervan uitgaat dat je allemaal maar altijd op kantoor moet zijn. Eén van de weinige geschenken van de afgelopen jaren is ons collectieve besef dat het ook anders kan. Maar het valt niet te ontkennen dat er magie plaatsvindt wanneer creatieve mensen samenkomen. Magie die moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, te kopiëren valt via een Teams call. Een idee dat kan ontstaan als een toevallige opmerking, een kleine observatie of een commentaar, wordt gegrepen en helderder gemaakt, voordat het wordt doorgegeven aan een ander. Het idee wordt steeds beter en de potentie ervan voel je in je buik. In de loop van die chaotische, onvoorspelbare interactie ontstaat een soort collectieve geest, en dat is prachtig om te zien.

Ik heb het overigens niet alleen over brainstormsessies. Deze energie maakt ook deel uit van het ambacht van creatie. Het is de context waarin goed werk groots werk wordt: de finesses die worden aangebracht wanneer een grader of een editor samenwerken in de laatste stadia van een film; of de stap die gezet wordt als een designer en art director zij aan zij zitten om het toch al mooie ontwerp nog beter te maken. Het voordeel van de magische energie is uiteraard een beter eindproduct. Maar wat ook echt anders is, is het gevoel dat je met elkaar deelt als iets goed gaat. Het is de pure, onvervalste vreugde die alle creatieve mensen delen wanneer ze hun passie najagen.

Als je muzikanten op het podium ziet, zie je dezelfde blik in hun ogen. Er is een vonk van gedeelde vreugde die wordt uitgewisseld wanneer iets goed gaat; wanneer, zoals Micawber zou zeggen, er inderdaad iets magisch is 'opgedoken'. Het is optimisme in actie. En het is een krachtig iets.

Optimisme is de superkracht van creatieve mensen. Maar het is beschikbaar voor ons allemaal, als we ervoor kiezen om het te gebruiken. En ik geloof dat het een keuze is. Ik heb altijd geloofd in de kracht ervan, omdat ik het in actie heb gezien. Daarom vraag ik me in elke situatie af: wat kan ik inbrengen dat positief is, dat brandstof geeft, dat momentum toevoegt? Er zijn recente studies die aantonen dat optimisten langer leven (tot 15% langer). Ik ben niet verbaasd. Optimisme geeft ons allen de kracht om de wereld ten goede te veranderen. Het dwingt ons vooruit te kijken en te hopen, in plaats van achteruit te kijken en te wanhopen.

Er wordt veel hoogdravend gepraat over reclame. Ik maak me geen illusies over het relatieve belang van onze sector voor de meeste mensen in de wereld, vooral gezien alles wat er gaande is. Niettemin is het onze passie en het is aan ons om er voor te kiezen hoe we die gebruiken. Toen we in juni in Cannes weer bij elkaar kwamen, was het niet alleen het beste werk en de leuke gesprekken die me opbeurden (hoewel die er volop waren). Het was het gevoel dat werd gedeeld door al die duizenden mensen samen. Dat manisch optimisme.

Ik kan alleen maar hopen dat ik er, net als de Stones, na 60 jaar in het vak nog steeds bij zal zijn - en die gemeenschappelijke glinstering in ieders ogen zal herkennen. Wetend, net als Micawber, dat wat voor obstakels we ook tegenkomen, er vroeg of laat toch iets magisch zal ontstaan.