Een discussie op voeten: ‘Die luu moeten er ook zijn’

Stoelen aan de kant, lezer. We gaan staan. Laat je lijf het werk doen. Doorbreek de oude patronen, dan bereik je meer met elkaar. Draagvlak creëer je niet vanachter een tafel. Veranderingen bereik je niet met een spreadsheet of een power point. Loop, ga bij elkaar staan of juist ver van elkaar vandaan. Voel je waar de pijn zit, welke rol je speelt in het systeem? En zie je waar het beweegt als je reflecteert. Welkom lezer, welkom in de nieuwe communicatiewerkelijkheid, de wereld van deep democracy. Van familie-opstellingen.

Vind je dat vaag?
Dan zit je te veel in je hoofd, vastgeroest in de gevangenis die corporate communicatie heet. Uit de broek met dat overhemd, weg die stropdas. Weg met alles dat knelt. Ruimte maken. Ervaren, daar gaat het om. Voel die aarde onder je voeten.

Ik sprak met Inge Wallage voor deze Adformatie. Misschien kent u haar. Inge is een heks. Aardig bedoeld. Inge wil een Crone worden, het derde stadium in het heks-zijn, na maagd en moeder (in die volgorde). Een Crone is een wijze oude vrouw, die liefde geeft en haar kennis deelt. Oud zou ik Inge niet durven noemen. Wel wijs. Eigenwijs ook. Al is het maar omdat ze contre coeur haar eigen dwarse pad volgt. Ze gelooft stellig in systemisch denken. Familieopstellingen, maar dan vertaald naar maatschappelijke kwesties. Ze ziet de mogelijkheden die dat biedt als de tegenstellingen groot zijn. En noem mij een urgent maatschappelijk onderwerp zonder grote tegenstellingen.
Je kunt, zoals ik, wat huiverig tegenover het spirituele staan. Al die blije dialoogvormen rationeel terzijde schuiven. Maar feit is: Inge blaast nieuw leven in een vak dat zichzelf iets te serieus neemt. Ja, ja ik heb het over communicatie. Het heeft ons ver gebracht, al die reputatiepercentages: het was de key card naar de board room. Maar het moet geen keurslijf worden. Anders wordt communicatie de nieuwe afdeling crediteuren. Goeiesmorgens deze morgen! Het vak waar risico’s worden gemeden. Waar men pas oversteekt, als het licht op groen gaat. Zelfs als er nooit iets aankomt. Al dat alignen, dat denken in kernboodschappen, brrr. Alles wat daar niet aan voldoet is eng. Terwijl het dan pas interessant wordt.

Na mijn interview met Inge spreek ik met Jochem. Jochem is mijn buurman op de moestuin. Jochem is een echte Drent. De aardappelen, preien en uien staan als willige soldaten in kaarsrechte lijnen opgesteld. Alles is op tijd aangeplant, alles op de juiste afstand van elkaar. Jochem kijkt met nauwelijks verholen geringschatting naar mijn warrige combinatieteelt van groenlinkse radicchio en uitheemse palmkool. Moet Jochem niks van hebben, van uitheems.
Jochem is een enorm sympathiek en zeer hulpvaardig. Hij strooit kali over mijn pootaardappels, helpt me met het scheuren van de aardbeienplantjes. Ik mag altijd zijn spitvork lenen. En als ik met vakantie ga, houdt hij mijn armzalige gewas nat.
Ik moest hier toch zijn, zegt Jochem dan.
Je moet het alleen niet over politiek hebben met Jochem. Het is Wilders in overdrive. Faber is Coca-cola-light als je Jochem gewend bent. Ik ga zijn uitspraken over minderheden niet herhalen. Laat staan die over de lelieteelt in Drenthe.
Ze zijn te schokkend. De aarde verdort waar je bij staat.
Jochem leest een andere krant dan ik. We praten wel maar hij lijkt me niet te horen. Buitenlanders zijn nou eenmaal onbetrouwbaar. Dat weet iedereen. Jochems visie op het klimaatprobleem: als de wind uit het oosten komt is het droog, westenwind brengt regen.
Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik Jochem uitnodig voor een discussie op voeten, een van de favoriete gespreksvormen van Inge. Ik google het even voor u: ‘Een gesprek op voeten is een gespreksvorm waarbij je al lopend door de ruimte met elkaar in gesprek gaat.’
Ik loop eigenlijk best vaak met Jochem door de ruimte, bedenk ik me. We praten met onze voeten in de aarde. Gisteren zag ik hem nog, boven de tuinbonen. Zijn kleinzoon is uit de kast gekomen, bekent hij schoorvoetend en met een omweg. ‘Maar ja,’ besluit hij. ‘Die luu moeten er ook zijn.’

Verdomd. Zou het dan echt werken?