Eigenlijk hadden we er allemaal nog niet eerder van gehoord: de eendagsstagiaire. En eigenlijk geloofden we er helemaal niet in. Want waarom zouden wij in godsnaam de deuren van ons bureau openzetten voor een 14-jarige puber? Moeten we die niet de hele dag zoet houden?
Tegelijkertijd waren we ook wel benieuwd wat het zou opleveren. Dus ze mocht komen. Een dagje meedraaien in een digitaal bureau, waar de gemiddelde leeftijd ergens eind twintig ligt. En we onszelf nog zo ontzettend jong voelen. Tuurlijk Instagrammen we, uiteraard Periscopen we. We DuoLingo’n onszelf naar een tweede taal. We Vinen. We Whisperen. En we hebben een SnapChat account. Maar daar doen we niet zoveel mee: we voelen ons daar 'parent on the dance floor'.
Onze een-dags-stagiaire mocht overal bij zijn. Kon overal haar mening over geven. Kreeg onbeperkte toegang. Dat beloofden wij. Maar dan moest zij ons beloven dat ze zou delen hoe haar leven eruit ziet. Wat ze doet op haar mobiele telefoon. Of ze een gamer is. Of ze nog wel eens op Facebook komt. Of ze niet knetter gestoord wordt van de ongetwijfeld talloze WhatsApp groepjes waarin ze zich bevindt. En of ze ons nou eens kan uitleggen hoe SnapChat in godsnaam werkt.
Toen ze er eenmaal was realiseerden we ons hoe interessant het was om een tiener te hebben rondlopen op kantoor. Iemand die nog nooit een draad aan een telefoon heeft zien zitten. Nooit een stratengids gebruikt heeft om een route te plannen. Of in de gouden gids een loodgieter heeft opgezocht. We zouden gek zijn als we haar niet zouden uithoren. Wie weet kon ze ons een glimp van de toekomst laten zien.
We wilden alles weten. Of ze Twitterde (nee). Nog wel eens op Facebook kwam (bijna nooit meer). En waarom dan niet (omdat haar vrienden er steeds minder delen, en er dus geen reden meer is om er te komen). Wat ze dan wel deed (WhatsApp’en, SnapChatten, Instagrammen). Wat ze op SnapChat deelt (onbelangrijke foto’s en video’s). Wat ze op Instagram deelt (belangrijke foto’s). Waarom ze SnapChat zo leuk vindt (omdat ze onzinnige foto’s binnen krijgt die binnen een paar tellen weer zijn verdwenen). Of ze TV keek (Youtube). Hoe ze aan nieuwe muziek komt (Youtube, iTube en Shazam). En aan haar films (PopCorn Time).
We probeerden er grip op te krijgen. Probeerden lijnen te ontdekken. Het liefst zouden we stevige conclusies trekken. Bijvoorbeeld: Twitter is hartstikke dood voor deze tieners. Ja, dat klonk vertrouwd. Al tijden worden er onderzoeken, onderzoeken en onderzoeken op ons afgevuurd dat jongeren Facebook en Twitter verlaten. Of dat deze generatie tieners kiest voor gesloten (WhatsApp, SnapChat) in plaats van open (Twitter).
Maar waar waren we eigenlijk precies naar op zoek? Waarom hingen we aan de lippen van een tiener? Simpelweg omdat we geen idee hebben waar het naartoe gaat. Niemand. Ook niet degenen die argeloos Facebook, TV of wat dan ook dood verklaren. Daarom klampen we ons vast aan de tieners van nu. “Vertel ons! Waar gaat het heen?”
De Google zoekopdracht ‘what’s next in social media’ levert 500 miljoen hits op. En meer dan een half miljoen mensen lazen het essay ‘A teenagers view on social media’ van de Amerikaanse tiener Andrew Watts. De marketing-tech-startup-whatever-socialmedia professionals kenden zijn woorden haast profetische waarde toe.
En daar moeten we mee uitkijken. Danah Boyd (auteur van het boek ‘It's Complicated: The Social Lives of Networked Teens’) schreef een tegenbetoog waarin ze afrekent met tech-wereld die klakkeloos afgaat op willekeurige meningen van ‘techie’ tieners. Misschien verandert het internet wel de wereld, maar zijn tieners helemaal niet zo veel veranderd.
Onze eendagsstagiaire ging naar huis. Wij hadden flink wat opgestoken, waren weer wat wijzer geworden. Facebook en Twitter durfden we er alleen niet om dood te verklaren. Maar zo’n kop doet het natuurlijk lekker. Dus vooruit: Twitter is hartstikke dood.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!