De Dutch Design Week is een begrip, ver voorbij de grenzen. Van Eindhoven. Het is dan ook een evenement waarbij negen dagen lang exposities, workshops, seminars en conferenties en zelfs een minifestival over letterlijk honderden locaties in Eindhoven verspreid zijn. En waar ik dit jaar voor het eerst een hele dag rondstruinde. Met mijn mond ongeremd wijd open zoals mijn ‘intellectually challenged’ buurjongetje toen hij voor het eerst een gekleurde medemens door het dorp zag flaneren.
Hoe vat je myriaden impressies samen in een blogje?
Misschien nog het makkelijkst door u even mee te nemen in wat ik allemaal niet gezien heb. Social media. Whatever3.0. Vermenging van virtual en real. Cloud en AI. Dingen met een snoertje. Enfin, op één werk na op de ‘graduation show’: een toestel om lichaamsbeweging (bijvoorbeeld een zwaaiende hand) om te zetten in muziek. Beetje eind-jaren-70-Jean-Michel-Jarre. Maar verder: ‘Individual perspectives, engaging aspects of contemporary life with the intent to transform our shared future’ (de claim van de graduation show) waar geen stekker aan zit en geen optie om socially te connecten.
In tegendeel: het ene concept na het andere ging over onze band met het verleden. (Want dat heb ik geleerd in de gesprekken met de designers: een design gaat ergens over). Het veilig stellen van kennis en vaardigheden die dreigen verloren te gaan. Zoals het concept van de koelkastloze maatschappij waarin oma’s kennis wordt geborgd over het bewaren van een aangesneden citroen in een bodempje azijn of het vers houden van kaas door er een suikerklontje bij te leggen. Naïeve ik die een simpele Tupperware kaasstolp dacht te zien staan! Hoe kan een wereld er trouwens uit zien waarin de edele kunst van het klompen maken verloren is gegaan? Gelukkig is er een designconcept dat gaat over het recycleren van deze alchemistische geheimen om een soort van houten bloempotten te maken. De allermooiste vond ik nog wel een gezellig clubje babyboomer dames. Die zaten lekker te breien tijdens het keuvelen en vice versa. Jawel, breien heeft de toekomst. Zeker wanneer er hippe ontwerpen worden gebreid die ergens over gáán. Google maar eens op ‘urban knitting’ en je weet niet wat je ziet.
Nu lijkt deze onwaarschijnlijke tsunami aan stimulerende prikkels de cynicus in mij wakker te hebben gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is juist schitterend om nederig tussen al die geëngageerde en gepassioneerde geesten te mogen lopen en te merken hoe ze als designvoorvechters en ontwerpers van de toekomst volledig met hun voeten in de realiteit staan. De realiteit van de hardheid van houtsoorten, de vochtabsorptiecapaciteit van aardewerk en de levensbehoeften van mossen. De realiteit zoals die in de geschiedenis wordt samengevat. Ik weet niet of er al ooit een oud en wijs man heeft gezegd dat ‘wie het verleden niet kent, de toekomst niet kan vormen’.
Anders doe ik het wel. Wanneer ik later wijs ben.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Abonneer nu