Om het ijs wat te breken, bood ik haar wat te drinken aan uit het koffiezetapparaat. Ze sloeg vriendelijk af, en vrijwel tegelijkertijd toverde ze haar tablet-computer en leesbril uit haar tas en liet zich in de comfortabele bank glijden.
Ze leek mij niet het type die zich als de gemiddelde buurvrouw 2 uur lang tegen mij aan zou kwaken, en dat gaf mij stiekem een bevredigend gevoel van rust. Met het oog op de Autoweken en Adformatie's die ik in mijn laptoptas had zitten, kwam mij dit dus bijzonder prettig uit.
Ik liet mij ook in de bank zakken en pakte voorzichtig mijn magazines van knisperend papier uit mijn tas. Na een minuut of 4 in een ijzige stilte in mijn blaadjes te hebben gebladerd, verbrak zij abrupt de stilte: "Heeft u toevallig wél WiFi op uw telefoon? Ik heb hier nauwelijks bereik".
Ze overrompelde mij, omdat ik deze vraag duidelijk niet zag aankomen uit haar mond. Zeker gezien haar leeftijd kon ze mijn moeder zijn, en laatstgenoemde kan een monitor nog amper van een aquarium onderscheiden. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven, want de WiFi vraag had mij nog niet bezig gehouden. Daar was ik misschien later opgekomen, als ik klaar was met mijn vakblaadjes.
Van het door haar opgeheven spreekverbod maakte ik quasi-onschuldig misbruik door te zeggen: "Nou, we hoeven ons voorlopig niet te vervelen, he?", en knikte met mijn hoofd naar haar tablet. "Nee, inderdaad, heerlijk, ik heb hier bijna 5.000 boeken op staan. Daar ben ik voorlopig nog wel even druk mee. U leest zelf nog wél tijdschriftjes van papier, zie ik?"
"Uh, ja, dat vind ik wat prettiger voor de ogen, enzo...", stamelde ik wat onhandig. Het was niet het slimste antwoord uit mijn leven, maar wel het eerste dat op dat moment in mij opkwam.
"Nou jongen, lekker retro", antwoordde zij me nog wat glimlachend toe, en sloot af met "Ik zou niet meer zonder mijn iPadje kunnen. Heerlijk gelijk van die filmpjes kijken of recepten delen met m'n zuster op Facebook..."
En ineens besefte ik dat ik, als mede-eigenaar van een interactief bureau notabene, de hele dag over de mogelijkheden van mobiele apps 'denk en praat', maar dat ik het dus blijkbaar prettiger vind om 'lekker retro' offline magazines te lezen. En dat werd mij dus even haarfijn verteld door een oudere dame die een digitaal magazine met beeld, geluid en video aan het bekijken was. Voor haar de normaalste zaak van de wereld, maar ik schrijf er nu een tekstje over.
Gelukkig vroeg ze niet wat ik voor de kost deed, anders zou ik mij misschien wel wat betrapt en opgelaten voelen. En wellicht zelfs even kort het ongemakkelijke gevoel van 'vreemdgaan' krijgen. Aan de andere kant: ik wil mij ook niet schuldig maken aan de bekende "online versus offline media" discussies. Voor alles blijkt wel weer een doelgroep: dat heeft ze mij die middag in 'zomaar een wachtkamer' ergens in Nederland, wel duidelijk gemaakt.
Christian van Ekeris | mede-oprichter interactief bureau Black Rooster
http://www.blackrooster.nl
Twitter: https://twitter.com/Black_Rooster
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!