Maar eigenlijk, heel stiekem is Noord-Korea ons voorbeeld en hun leider Kim Jong-un ons idool. Hét ultieme voorbeeld. Want wees eerlijk: wat bespreek je met het management als je weer de zoveelste town hall meeting hebt georganiseerd? “Begrijp je dat nou, dat ze die vraag stellen? Het is nu al de tweede keer dat ik heb verteld waarom we die reorganisatie moeten doorvoeren.” Of iets in de trant van: “Niet te geloven, dat er gewoon helemaal niets komt. Het is zo passief.” Nee, dan Noord-Korea. Wild enthousiaste inwoners, stadions vol. Klappend, juichend, huilend.
En dan de overige ‘interne communicatie’ van het land. Dat is pas werken met kernboodschappen. Dat is pas consistentie. Dat is pas zichtbaarheid. Het eindeloos herhalen van dezelfde boodschap. Zo krijg je het verhaal wel tussen de oren. En zeg nou eerlijk: waar ben je zelf de hele dag mee bezig? Het verhaal tussen de oren krijgen, toch? De strategie, de noodzaak tot reorganisatie. Om efficiënter te kunnen werken. Om sterker te staan ten opzicht van de buitenwereld. Om de strijd aan te kunnen.
Ten tijde van nood wil je geen tegenspraak. Je hebt niets aan al die kleine deelmeninkjes die op zich dan nog wel iets zouden kunnen hebben, maar voor het grotere geheel geen enkele toegevoegde waarde hebben. Het ‘managementbureau’ weet wat de richting moet zijn. Zij hebben het overzicht, zien de totale werkelijkheid. En het is van belang dat iedereen begrijpt wat die werkelijkheid is en welke acties nodig zijn om de werkelijkheid zo te beïnvloeden dat het in het voordeel van het collectief is.
Willen we niet allemaal een juichende menigte wanneer de CEO zijn strategie ons oplegt? Maar natuurlijk! Dat is namelijk dé weg voor ons allemaal. Lang leve de CEO, lang leve Kim… Driewerf!
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!