Femke 4
Je kunt van de Telegraaf zeggen wat je wil, maar niet dat ze geen hekel hebben aan Femke Halsema. Van adjunct tot stagiair: zodra de fragiele hinde Femke aan de zoom van het bos verschijnt, ruiken de honden bloed en is de jacht geopend.
Wat het is? Vraag het ze. Mijn indruk is dat boze rechtse mannen wel vaker bang zijn voor sterke linkse vrouwen.
Ik herinner me het voorval met de dichtgemetselde gun van Femkes niet zo snuggere echtgenoot. Daar gingen de wakkere verslaggevers tot ver over de grens van de goede smaak. Mijn goede smaak, maar daar hebben we het hier toevallig over.
Zoals ik ooit in mijn memoires zal schrijven: een hekel mag, maar het moet geen hetze worden
Voor Femke vrees ik dat de honden haar nu stevig bij de enkels hebben.
Want de burgemeester van Amsterdam - al jaren op zoek naar haar gunfactor – is na nijver scharrelen helemaal zonder hulp van buitenaf op een hark getrapt.
Die hark heet Lennart Booij: ooit medeoprichter van communicatiebureau BKB, wat staat voor Van Bruggen, Klusman …en Booij dus. De twee B's wilden lang geleden samen voorzitter van de PvdA worden en de laatste organiseert feestjes voor Femke Halsema. Dure feestjes die Femke, zo blijkt nu, vergeten is aan te besteden. Al beweert ze zelf dat de gemeentesecretaris dit had moeten doen.
Nooit chic als de trainer het gras de schuld geeft.
Zelf noemt ze de gang van zaken onhandig en rommelig.
Dat kan je wel zeggen.
Want de feestjes die BKB organiseert blijken wel vaker niet te zijn aanbesteed.
En de opdrachtgever kwam altijd van links.
Google maar eens op BKB en PvdA. De lijst met relletjes is eindeloos. BKB en Bussemaker, BKB en Koenders, ja we gaan zelfs terug tot Ella Vogelaar! Altijd was er iets met BKB, met de PvdA en met geld. Als in: uitbesteed, maar niet aanbesteed.
(tekst loopt verder onder foto)
Ik kwam wel eens op de zogeheten jubileumfeestjes van BKB, die ze – linkse humor - ieder jaar organiseerden. Daar waren meer PvdA-prominenten dan op een partijcongres. De deals vlogen in het rond, als meeuwen op een vuilnisbelt.
En nu lijkt Femke dus ook met het linkse sjoemelvirus besmet.
Ter nuance: Booij is ongetwijfeld de juiste man voor die baan. Sympathieke gast, groot netwerk. En bestuurders mogen natuurlijk best een voorkeur uitspreken. Maar ja, misschien zijn er nog wel meer kandidaten. Betere. En daarvoor waren die regels nu juist bedacht.
Bovendien zijn Femke en Lennart bevriend.
En op een of andere manier is dat veel erger dan wanneer een wethouder in de veilige luwte van de Limburgse heuvelen een opdracht aan zijn gemankeerde neef gunt. Zoals een macho-bestuurder in de zorgsector ook veel huiveringwekkender is dan een crimineel in een maatpak. Het heeft, zoals alles, met verwachtingen te maken. En ook een beetje met het alleenrecht op moraal dat Links graag claimt.
Dus. Hond, doe je werk. Maar doe het snel en zachtjes.
Want gaat wel om Femke.
Jumbo 7
‘Bedankt voor het winkelen bij Jumbo’. Sinds ik uit protest wegens de slechte Coronahygiëne niet meer bij Albert Heijn winkel – vieze karretjes, altijd het papier op, bedrijfsleiders zonder mondkapjes - zegt de scankassa van de Jumbo elke dag iets aardigs tegen me. Veel variatie zit er niet in, maar het is fijn dat iemand tegen je praat – ook al is het een kassa.
Toen ik nog bij Albert Heijn boodschapte, zei de scankassa nooit iets. Onze conversatie verliep stroever dan tussen gewezen minnaars.
Ziedaar het verschil tussen een familiebedrijf en een kruidenier die zich daar te groot voor voelt.
In de Volkskrant las ik dat Jumbo voor Corona bezig was met de ontwikkeling van kletskassa’s. Dat zijn kassa’s waar de mevrouw erachter iets terugzet als je je boodschappen afrekent. Ik stel me voor dat daar dan trainingen voor worden ontwikkeld. En dat er een keiharde selectie plaatsvindt.
Want niet iedere kassajuffrouw kan praten.
De achterliggende reden: voor veel oude mensen is de supermarkt de enige kans op sociaal contact. Niets zo ontmoedigend als het beeld van een ongeduldige kassière die belangstellend naar haar nagels tuurt, terwijl een trage Metusalem vóór jou vergeefs op queeste naar zijn pasje gaat.
Pincode vergeten!
Zucht! Maar niet bij de kletskassa! Daar springt de zwaar getrainde ouderewinkelbezoekercoach fluks achter haar geldmachine vandaan om zelfs de zurigst ruikende oude bes die elke dag vergeet dat ze weer niet gedoucht heeft, tijdelijk van haar pasje te beroven om ping! de rekening te betalen.
Hulde en Leve Jumbo. Zelfs als die kletskassa’s er vanwege de inflatie niet meer komen. Het was een mooi, sociaal idee. Kom daar nog maar eens om, tegenwoordig.
Amsterdam 8
Dezelfde Volkskrant gaf deze week een pluim aan de gemeente Amsterdam die ferm optreedt tegen de plaag die flitsbezorgdienst heet. Voor wie het niet kent: u heeft trek in chips, opent de app en hup, chips. Binnen tien minuten staat er een onderbetaalde buitenlander voor uw neus met een tas van Flinck, Getir of Gorillas. Het is wonderbaarlijk en beangstigend tegelijk. Om drie uur ’s nachts in een romantische bui? Champagne! Onbedaarlijke trek in vlaflip? Enzovoorts. De jeugd is dol op de flitsdiensten, consumentisten als ze zijn. Hun motto: Dikke lul drie bier? App Getir.
De gemeente is minder blij met de razendsnelle opkomst van de flitsers. Winkelstraat na winkelstraat wordt ontsierd (ouderwets woord) door de zogeheten dark stores; dat zijn afgeplakte winkelpanden waarin de flitsdiensten hun waren onderbrengen.
De straat als slecht verzorgd gebit.
In combinatie met de groeiende leegstand als gevolg van Corona, levert dat een dystopisch beeld op. Bovendien kennen de flitsbezorgers – flexvluchtelingen zonder arbeidscontract – geen verschil tussen stoep en weg, vriend en vijand. Voor hen is de stad een computerspel en zijn voorbijgangers bonuspunten.
En daarom doet de gemeente Amsterdam wat ze al veel eerder had moeten doen ten tijde van de opkomst van AirBNB en andere sociale-cohesie ontwrichtende app-verschijnselen: ze grijpt in! Hulde wederom. Amsterdam stelt een mortuarium in op de opening van nieuwe dark stores. Vanwege de overlast, maar vooral ook vanwege het feit dat er langzamerhand een stad ontstaat waarin sociale structuren – het praatje met de zelfscankassa, langer dan één week dezelfde buren – wegebben.
Niet dat dit tegen te houden is, maar net als bij de kletskassa’s van Jumbo: alleen de poging verdient al onze waardering.
Trouwens, las ik niet laatst dat het Jumbo van de kletskassa’s ook fors in flitsbezorging investeert?
Nog even en ik kan alleen nog maar naar de Aldi.
