De reflex naar de afstandbediening

“Kan dat niet wat zachter!!??” roep ik tegen mijn dochter, die blij haar verzamel-CD Hitzone 2008 draait. Ik hoor mezelf schreeuwen. Ben ik nu al zo’n oude zak die daar niet tegen kan? Gek, ik ben zelf dol op muziek. Een beetje googlen (

loudness wars

) geeft de verklaring. In geluidsstudio’s wordt niet alleen het geluid van commercials, maar tegenwoordig ook van veel popmuziek genadeloos opgeschroefd. Het resultaat is dat er geen dynamiek meer in de muziek zit: alle passages en alle instrumenten klinken even hard, namelijk maximaal hard. Het laatste album van Metallica zou een schrijnend voorbeeld zijn (maar vlak Hitzone 2008 niet uit, zou ik zeggen). Omdat niemand zachter wil klinken dan een ander, brullen steeds meer producers en artiesten mee: de lawaaioorlog.

Ook reclames willen opvallen. Logisch. Alleen klinkt iedere reclame tegenwoordig keihard, dus binnen het reclameblok val je totaal niet op met je luide mix. Maar er is nog iets. In elk huishouden waar ik kom, grijpt men naar de afstandsbediening zodra de reclame begint. Radioreclame in de auto: dezelfde reflex naar de volumeknop.

Vinden we reclame zo vreselijk? Nee hoor, uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen reclame goed te doen vinden. Die hand gaat naar de afstandsbediening vanwege de herrie. Meteen zetten we de TV zo zacht dat we er geen last meer van hebben. Weg opvallendheid. Hé, nu we toch dat ding in handen hebben... even lekker zappen. Hoe harder je de reclame dus laat klinken, hoe sneller de mensen het af gaan zetten. Daarmee is de oorlog om de aandacht een aanslag op de oren van de consument geworden. Maar zoals dat gaat met oorlog: iedereen vindt dat eerst de ander op moet houden.

STER, IP en andere reclamezendtijdverkopers zouden een normale, dynamische geluidsmix moeten eisen. Zodat onze oortjes gespaard worden. Zodat onze aandacht weer getrokken kan worden door hard/zacht contrasten. En zodat de afstandbediening rustig kan blijven liggen. Is de adverteerder ook blij.