Pas op Henri, achter je!

Vroeger zag je nog wel eens beelden op het Journaal van een lekkere matpartij in een ver en vreemd regeringsgebouw. Chaotische taferelen in het Syldavische parlement waar hooligans van de nationalistische partij de laatste overgebleven socialisten met knuppels uit de zaal joegen. Over banken klauterende leden van de Knesset, vuistgevechten tussen bloeddorstige Colombiaanse senatoren, een Italiaanse populist die de eerbiedwaardige maar recentelijk van witwassen beschuldigde premier bij de strot grijpt.
Ik wil het boos weglopen van minister Veldkamp niet in dezelfde categorie plaatsen, maar het predicaat bananenrepubliek lonkt.

1672-2025. Het rampjaar revisited. Reddeloos is het land, redeloos het volk, radeloos de regering. Waren het toen de Fransen, de Engelsen en (deels) Duitsers die ons land binnenvielen, nu vaart een Russische schaduwvloot dagelijks langs de kust en we doen er niets aan. Zoals we ook niks doen aan de stikstofcrisis, de woningnood, de energiecongestie, de wolf die van mij blijven mag, de boeren in het algemeen, het spitsenprobleem bij Ajax, al het plastic in de wereld, de warme zomers, de moord in de varkensindustrie, de sloopmelk en de Q-koorts.
Den Haag is veel te druk met demissionair van mening verschillen. En de uren die overblijven na het bekvechten gaan op aan de komende verkiezingen. Aan zelfprofilering of partijhoppen.

Dat krijg je als je het volk de illusie van macht geeft. Als partijen van het gezonde verstand het mogen opknappen. Partijen van de simpele oplossingen en het niet verder denken dan je kont lang is en waarom worden we toch steeds tegengehouden door links.

Ruzie krijg je dan. Ruzie en ellende. Omdat oplossingen nu eenmaal niet zo simpel zijn als de populist ons wil doen geloven. En als ze al simpel zijn, zijn ze onbeschaafd (acht op een cel), cynisch (alle Afghanen het land uit, vooral die vierhonderd die ons met gevaar voor eigen leven hebben geholpen), halfbakken en te laat (Gaza) en te onbenullig voor woorden (grenscontroles).

Het is dat mijn zinnen te lang worden, anders wist ik er nog wel een paar.
De parallel met 1672 is natuurlijk dat het volk zich veel te makkelijk laat ophitsen. Was het in 1672 Willem III die uit machtswellust de horde op de gebroeders de Witt afjoeg. Nu is het, enfin…vult u zelf de tekst maar in en kleur de plaatjes.

Waar moet het heen met dit land? Ik zie twee scenario’s voor me na 29 oktober. Omdat Frans Timmermans veel te elitair is en woorden gebruikt die ze ook in zijn eigen geboortestreek nog moeten opzoeken, verwacht ik weinig heil uit socialistische hoek. Ook een extreemrechtse meerderheid lijkt (gelukkig) uitgesloten. We zwaaien even naar Geert.

Voor de hand ligt dus een landslide van de Bertram Bierenbroodspot van de twintigste eeuw: Henri Bontenbal. Henri is de vleesgeworden rust, reinheid en regelmaat waar dit land zo naar snakt. En laten we eerlijk zijn, als de God van Henri echt bestaat, dan laat Hij hem toch gewoon winnen? Behalve dat zijn braafheid mij aanzet tot dingen waar ik maar liever niet over schrijf, behalve dat ik bevreesd ben voor het conservatief-christelijke kaartspel dat Henri misschien stiekem uit zijn zak trekt, heb ik niets tegen de optie Henri. Henri is onze vluchtheuvel, wij prijzen de Heer voor zo’n mooie vluchtheuvel. Als we maar wel kunnen afspreken dat die verschrikkelijke zeloot van de EO op een onverkiesbare plek wordt gezet.

Maar waar ik écht bang voor ben, lezer, is het scenario van de dark horse. Of beter van de wolvin in schaapskleren, een wolvin die van mij subiet het land uit mag. Nee, nog beter het scenario van paling in een emmer snot.
Ik ga helemaal los op de dierenmetaforen hier!

Ik doel natuurlijk op Mona Keijzer. God en van mijn part de duivel behoeden ons voor het gevaar dat Mona heet. Mona die te dom is om te begrijpen dat ze niet zo slim is. Mona die stelligheid verwart met kennis van zaken. Mona die het regelt. NOT. Mona die rechtschapenheid acteert. Mona die vindt dat ze die Nobelprijs voor Volkshuisvesting allang had moeten krijgen. Mona die over de rug van wie en welke partij ook weer minister wil worden. Omdat Nederland dat nodig heeft.
En zijzelf het meest.

Pas op Henri, achter je!