Toen ‘Fossiel No Deal’ met de oproep kwam om je aan te sluiten bij hun Verdrag Verantwoord Verleiden (geen promotie meer maken voor fossiel personenvervoer of de fossiele industrie), deed ik dat direct. Ik maak weliswaar zelf geen reclame, ik lever wel de mensen die dat gaan doen. En dus voel ik een ketenverantwoordelijkheid. Het is mijn overtuiging dat het helemaal mis gaat met ons klimaat en dat we met z’n allen de plicht hebben daar iets aan te doen. Als reclamemakers hebben we dan nog een extra verantwoordelijkheid, want als de klant erom vraagt, jagen we activiteiten aan die ons als mensheid bedreigen. Bizar, toch?
Actie = reactie
Als je zegt dat je iets niet doet uit een bepaalde overtuiging, stuit je doorgaans op een hoop tegengeluid. Je bent vegetariër, maar je loopt wel op leren schoenen? Je zet je in voor het milieu, en je hebt een auto? (De Engelsen noemen dat Whataboutism, prachtig woord vind ik dat).
Wonderlijk dat wanneer je dan tenminste nog íets doet, je blijkbaar zoveel weerstand oproept. Alsof de verwijtende medemens daarmee zijn of haar nietsdoen wil verbloemen of zelfs rechtvaardigen, terwijl ik het innemen van een standpunt toch echt niet zie als een (in)direct verwijt aan mensen die dat niet doen. Maar in deze tijd zijn de verwijten en zelfs de haters nooit ver weg.
Zo werd de oproep van ‘Fossiel No Deal’ in een column vergeleken met de uitsluiting van de Joodse bevolkingsgroep in de Tweede Wereldoorlog. Wat maakt deze opvatting je als je niet voor Shell zou willen werken? Wonderlijk toch dat principes zo’n reactie kunnen oproepen.
De eerste stap
Natuurlijk zijn er ook andere produktgroepen waar je je bezwaren bij kan hebben. Die het milieu zwaar belasten, die dieren uitbuiten of op één of andere manier de gezondheid schaden. Toen Dieselgate van Volkswagen uit kwam, vroegen Nederlandse creatieven zich af wat ze al die tijd gedaan hadden toen ze nog reclames voor het sjoemelende Volkswagen bedachten.
Maar dat is kennis achteraf, nu weten we precies hoe de vork in de steel zit. Ik ben ervan overtuigd dat je ergens moet beginnen, stap voor stap werken aan bewustwording en je positie als reclamemaker overdenken. Die eerste stap leidt tot de tweede 'Ja maar dan moet je ook..' is toch vaak het begin van het goedpraten om maar helemaal niks te doen. En helemaal geen stap zetten, is volgens mij niet langer een optie.
Nieuwe generaties
Inmiddels hebben zich heel wat bureaus aangesloten bij ‘Fossiel No Deal’. Wat mij opvalt, is dat er geen grote bureaus bij zitten. Mij lijkt het de hoogste tijd om juist industriebreed de discussie te voeren waar de grenzen liggen van onze inzet, te bepalen voor wie we wél en voor wie we geen promotie willen maken. Dat is niet nieuw maar lijkt nu actueler dan ooit. De MadMen-tijd is voorbij, nieuwe generaties treden aan en verwachten duidelijke standpunten. Ik heb genoeg kandidaten die bureaus uitsluiten op basis van de accounts die er worden behandeld.
Maar laten we – wat we ook besluiten – in ieder geval afspreken dat we respect hebben voor iedere mening die naar voren wordt gebracht.
Vincent Mispelblom Beyer is met Flexfirm al jaren actief als headhunter voor reclamebureaus en communicatieafdelingen van adverteerders. Daarnaast begeleidt hij als pitchconsultant bureauselecties voor adverteerders.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!