Door Sarah Hagens
Communiceren als een hork, pestgedrag, echt compleet onaardig doen, het is aan de orde van de dag. Het lijkt zelfs ingeburgerd te raken op het wereldtoneel. We leven in een tijd van polarisatie: gepolariseerde meningen, gepolariseerde standpunten, gepolariseerde uitspraken.
Ik las laatst hoe polarisatie zich ontwikkelt. Wanneer er binnen een groep polarisatie ontstaat, versnelt dit proces vaak tegelijkertijd op verschillende niveaus en in verschillende richtingen, als de takken aan een boom in plaats van in een lineaire richting. Elke tak aan de boom kan uitgroeien tot een nieuw, extremer standpunt, dat zich weer verder kan vertakken in een nog extremer standpunt, und so weiter und so fort. Die polarisatie en de bijbehorende versnelling zorgen ervoor dat groepen zich steeds sneller en verder van elkaar verwijderen. Feiten maken plaats voor emotie, waardoor dialoog nauwelijks nog mogelijk is.
Vooral het stille en grote midden heeft daar last van. Zij verliest als eerste het vertrouwen in de organisatie. Dus als je polarisatie niet direct in de kiem smoort, gaat het vertrouwen altijd verloren. En zonder vertrouwen geen constructieve groei.
Dat geldt zowel op je eigen postzegel - bijvoorbeeld op de werkvloer - als op het wereldtoneel.
Ik merk dat er in mij steeds meer weerstand groeit. Weerstand tegen polarisatie en tegen dat constante gebully. Ik ben een beetje polarisatiemoe. Ik heb behoefte aan meer saamhorigheid, meer broederschap. Ik wil verdomme een beetje love, peace and happiness.
En misschien ben ik wel niet de enige. Denk aan de kijkdichtheid rondom een klein pijpje in het Vaticaan, waar we en masse voor inschakelden om te zien of en wanneer er nou witte rook uitkwam. Of aan de burgerlijke ongehoorzaamheid toen een groepje gevluchte kinderen niet naar de Efteling mocht en er via een landelijke inzamelactie zoveel geld werd opgehaald dat ze nu een jaarabonnement kunnen aanschaffen. En hoe verklaar je anders dat die onderwater visdeurbel in Utrecht wereldberoemd is geworden?
Toen bedacht ik: zijn dit tekenen van een nieuwe beweging? De flowerpower van onze eigen generatie? Kan het zo zijn dat terwijl de wereldpolitiek steeds verder in uitersten verzandt, wij gewone mensen juist meer behoefte krijgen aan verbroedering? Kunnen we, zonder afstand te doen van onze politieke kleur of standpunten, óók verlangen naar verbinding?
Ik stel voor: die saamhorigheid gaan we branden - marketen. Noem het de Age of Redelijkheid. Verbroedering wordt onderdeel van de briefing.
Wij als creatieve sector zijn bij uitstek degenen die hier een groot succes van kunnen maken. Samen voor iets minder Andrew Tate en iets meer Ed Sheeran. Let op, het wordt een groot succes. Straks buitelen we over elkaar heen om wie het vriendelijkst en meest beschaafd communiceert.
Sarah Hagens is directeur en oprichter van Hagens PR
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Abonneer nu