door Ingrid van Frankenhuyzen
Er moest een brug komen over het kanaal. Een mooie brug. Het mocht wat kosten dus werd er een architect van naam ingehuurd. Iedereen in een jubelstemming, tot de bouw begon.
Iemand in de hele keten van informatieverstrekking, had de verkeerde cijfers aangeleverd; als de boten geladen waren konden ze onderdoor varen; op de terugweg, als de schepen hoger lagen, was te brug te laag.
Foutje van iemand maar niet van de verantwoordelijke opdrachtgever. De bouw zou worden stopgezet, het ontwerp moest worden aangepast, inwoners en ondernemers waren nog langer aangewezen op omrijden…….en dat moest gecommuniceerd worden aan alle belastingbetalers.
Innerlijke tweestrijd
‘Doet u dat thuis ook? Eerst een nieuwe zitbank kopen en daarna pas meten of ie wel past’, vraagt een journalist. De directeur begint te stamelen en te hakkelen.
Het antwoord is natuurlijk nee en het was niet schuld van de organisatie, maar van de cijferleverancier. Maar…..anderen de schuld geven is een no go in bestuurlijk Nederland.
‘Eh, eh, eh…’, en de innerlijke tweestrijd begint. Als intelligent mens met een persoonlijkheid wil je dat ‘nee, natuurlijk niet’ van de daken schreeuwen maar het kan niet want je bent op dat moment geen mens. Je bent je functie, je organisatie, je rol en dat voelt als een harnas.
Hoe graag je misschien ook wilt zeggen dat je het oliedom vindt, het kan niet. Je kunt jezelf niet bij die camera en microfoon van de journalist wegtoveren, en omdat het lichaam nooit liegt, hebben de kijkers thuis op de bank de stamelende mens al gezien: kleine non-verbale signalen als gezichtsspieren die op ongemak staan en die we allemaal kunnen lezen, al is het meestal niet bewust.
Een man zonder zelftwijfel
Er ontstaat frictie tussen de verbale en non-verbale communicatie. Je eigen aardigheid, schaamte en onzekerheid nemen het over en in feite is dat een goed teken.
Non-verbaal geef je aan niet in staat te zijn om te liegen en dus een goed mens te zijn. Voor je organisatie is het soms killing want we zien graag zekere leiders.
Bij psychopaten en narcisten ontbreekt die lichaamstaal die je ware gevoelens ‘verraden’. Als Donald Trump weer eens een aperte leugen de wereld in slingert, valt hij helemaal samen met zichzelf.
Geen spier, geen lichaamshouding of stemverandering laat enig ongemak of gewetensconflict zien. Dat maakt hem zo aantrekkelijk voor kiezers: een man zonder zelftwijfel. Verbaal en non-verbaal. Liegend en al.
In de ‘beschaafde’ wereld maken we fouten en stamelen we. En kunnen we blij zijn als we mogen toegeven dat bruggen bouwen mensenwerk is.
‘’ Weet u, als ik thuis op de bank zat, zou ik ook denken: hoe kan dit in hemelsnaam? Ik sta hier dan ook met enige schroom. Laat mij u uitleggen….’
