Charlotte Zelders: 'Wat mogelijk is in een afgelegen Soedanees dorp, moet hier toch ook kunnen?'

Deze week was Charlotte Zelders, voormalig CMO van ANWB, bvA-bestuurslid en op het moment sr. communicatie-adviseur a.i. bij UNICEF Nederland, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de LinkedIn-pagina van Nils Adriaans en Adformatie (één bijdrage per dag).

Over haar week: 'Ik leef in een huis vol hormonen, rondslingerende sneakers, gebroken harten en ook grote vragen: mijn twee tienerdochters staan op dat kantelpunt waarop de wereld om hén lijkt te draaien – en tegelijk voelen ze haarfijn aan dat die wereld steeds grilliger, onveiliger en complexer wordt. Tijdens de NAVO-top, pal om de hoek bij ons thuis in Den Haag, voelde ik hun onrust. Hun vragen. Over oorlog. Over macht. Over wie je kunt zijn in een wereld die steeds sneller verandert.

Bij UNICEF zie ik wat het betekent als kinderen geen veiligheid kennen, geen onderwijs of toekomstperspectief. Maar ik zie ook wat er wél kan. Hoe ongelooflijk veel verschil we kunnen maken. Dat voedt mijn glas-is-half-vol-houding – en tegelijk mijn verbazing. Waarom bezuinigen we op ontwikkelingssamenwerking, terwijl het harder nodig is dan ooit? Waarom geven we onze kinderen les alsof het 1995 is, terwijl 2025 schreeuwt om digitale geletterdheid, kritisch denken, burgerschap, en AI-skills?

Deze week deel ik vijf verhalen die mij raken en richting geven. Omdat ik geloof dat de juiste prioriteit geven aan veiligheid nu en aan onze ontwikkeling richting de toekomst geen luxe is, maar randvoorwaardelijk.'

Hier haar 5 bijdragen:

1. Onderwijs uit 1995 past niet bij kinderen van 2025

'Ik geloof in onderwijs als katalysator van vooruitgang, zowel voor onze kinderen als onze samenleving. Maar dan moet het wel met de tijd mee. En snel een beetje. Persoonlijk vind ik het heel moelijk te begrijpen dat het curriculum van mijn dochters bijna identiek is aan dat van mij ±30 jaar geleden. Met Frans en Duits (waarom?), maar geen verplichte vakken als filosofie, ethiek of digitale vaardigheden. Kinderen leren nog steeds wat te denken, nauwelijks hoe. Twijfelen en ervaren wanneer je een dilemma lastig vindt, zijn voor kinderen de eerste stappen naar kritisch denken. En deze vaardigheid wordt alleen maar belangrijker in een tijd waarin meer en meer wordt uitbesteed aan algoritmes.

AI is geen hype. Het is een structurele verschuiving met gevolgen voor vrijwel elk domein in de samenleving: van banen tot beeldvorming, van ons belastingstelsel tot geopolitiek. En toch komt het in het onderwijs nog onvoldoende aan bod. Wat als we kinderen leren hoe AI werkt, wat het kan, en wat het betekent voor de samenleving én voor hun eigen toekomst? Wat als scholen en universiteiten zich opnieuw durven uitvinden, met AI als bondgenoot? Dan krijgen we onderwijs dat zich aanpast aan de talenten, ritmes en passies van kinderen. Dan wordt leren niet alleen effectiever – maar ook leuker. Wat wil je nog meer?

De podcast AI Report van Alexander Klöpping en Wietse Hage is mijn belangrijkste bron om elke week bij te blijven wat er is gebeurd in de wereld van AI, in combinatie met de nodige technologische en filosofische verdieping. Aangezien onderwijs zo centraal staat in deze bijdrage is mijn Pic(k) van deze dag een AI Report aflevering, die in het teken staat van de impact van AI op onderwijs. Twee side notes: het is long format, maar anders verveel je je toch maar op dat strandbed 😉. Plus de aflevering is van 15 mei, in AI termen dus al bijna pre-historie, en toch denk ik dat het nog steeds zeer relevant is als je bovenstaande net als ik belangrijk vindt: NLse MIT-professor over risico's van AI + heeft school nog zin door AI?'

2. Je veilig voelen is geen bijzaak

'Sinds kort ben ik interim aan de slag bij UNICEF, een hele mooie kans om een ander type werkomgeving te leren kennen waar alles draait om impact maken. Regelmatig komen voorbeelden voorbij waarbij ik zie wat het betekent als kinderen geen veilige plek hebben om te leren, te spelen, te groeien. Veiligheid gaat niet alleen over het ontbreken van geweld. Het gaat ook over durven praten in de klas, fouten mogen maken zonder uitgelachen te worden, jezelf zijn zonder bang te zijn voor afwijzing.

Ook in Nederland is dat niet vanzelfsprekend – fysiek, emotioneel, digitaal. Kinderen moeten zich kunnen ontwikkelen zonder angst om buiten de groep te vallen of afgebrand te worden in een groepsapp.

Voordat het aantal mobiele telefoons bij ons thuis verdubbelde, werd vaak de verkleedkist geplunderd. Zonder gêne. In volle fantasie. Ik word altijd blij als ik die foto’s terugzie.

Daarom juich ik initiatieven toe die die mentale ruimte helpen beschermen, zoals de samenwerking van UNICEF en Spotify (On My Mind). Muziek en audio kunnen jongeren helpen om zich minder alleen te voelen, emoties te herkennen en tot rust te komen. Via podcasts en playlists krijgen jongeren wereldwijd toegang tot herkenbare, betrouwbare content over mentale gezondheid. Speciaal ook voor wie opgroeit in kwetsbare omstandigheden.

Wat het thema van deze outfits was? Geen idee. Maar ze liepen er in ieder geval in volle overtuiging en zorgeloos mee over straat. Heerlijk.'

3. Een ode aan Lef - Twee voorbeelden van merken die op DEI-gebied kleur bekennen, in een tijd waarin veel bedrijven juist terugkrabbelen

'... omdat je in deze wereld lef en durf nodig hebt om je als persoon te onderscheiden en je kwetsbaar op te stellen, om overeind te blijven als merk, om als bedrijf de juiste ethische keuzes te maken en te kiezen voor de lange in plaats van korte termijn. Kleur bekennen is spannend maar zorgt in ieder geval dat je opvalt in de grijze massa.

... omdat angst om online compleet afgefakkeld te worden, mensen weerhoudt om nog het tegengeluid en de onderstroom te laten horen, terwijl dat juist nu zo belangrijk is.

... omdat ik helaas veel mensen en organisaties zie zwichten en hun principes opzij zie zetten in deze rare tijd, waarin zaken die we als vanzelfsprekend zijn gaan ervaren, zoals journalistieke vrijheid, een onafhankelijke rechtstaat en DEI, dat niet overal in het Westen meer zijn.

Tijdens onze bestuursvergaderingen van de bond van Adverteerders komen deze topics ook regelmatig voorbij. We zien daarbij de rol van merken als aanjagers van ‘positive change’. Wij zijn ervan overtuigd dat merken en reclame kunnen helpen om goed gedrag te stimuleren.

In dat kader wil ik twee voorbeelden noemen van merken die op het vlak van DEI kleur durven bekennen. In een tijd waarin sommige bedrijven juist terugkrabbelen, kiezen zij ervoor om door te pakken:

1. Lush – drops bomb on US brands retreating from DEI programs

Lush durft tegen de gevestigde orde in te gaan door expliciet achter Diversity, Equity en Inclusion te staan. Ze kiezen voor radicale zichtbaarheid: niet alleen praten over inclusie, maar het letterlijk in het schap zetten. Geen symboliek voor de bühne, maar een duidelijke keuze waarmee ze laten zien waar ze voor staan: Lush Drops a Big, Fragrant, Bath Bomb on American Brands Retreating from DEI Programs.

2. Diageo – #CelebratingDifferences

Diageo maakt inclusie tastbaar – van bar tot billboard – door mensen met een fysieke beperking zichtbaar en volwaardig te betrekken, zowel in hun campagnes als in hun interne beleid. Vanuit hun merk Guinness blijven ze bovendien vrouwenvoetbal en -rugby actief supporten, ook als dat op weerstand stuit. Geen losse belofte, maar een doorlopende inzet om ruimte te maken voor iedereen: Celebrating International Day of Persons with Disabilities.'

Beeld onder: uit het persbericht Lush hernoemt drie bath bombs van We Are Lush Netherlands.

4. Eleanor Oliphant - 'Ze zegt alles wat in haar opkomt, vaak op het ongemakkelijke af'

‘Aangezien de zomervakantie er bijna aan komt en ik zelf nogal een boekenwurm ben, kan deze rubriek niet zonder boekentip vanuit mij. Het komt misschien wat random over tussen de andere topics van deze week maar het is niet voor niks een ‘random pic(k) of the day’ en de marketeer in mij houdt er ook van om de titel van deze rubriek eer aan te doen.

Voor de nodige lichtvoetigheid en de balans met de zwaardere kost die deze week voorbijkomt, kies ik voor een boek waar ik enorm van heb genoten en waar ik nog steeds soms een paar pagina’s uit lees, als ik behoefte heb aan wat humor en relativering ten opzichte van alles wat speelt.

Daarom raad ik iedereen, die houdt van Britse humor, aan om Eleanor Oliphant is Completely Fine van Gail Honeyman te lezen. Eleanor is een eigenaardige einzelgänger die haar dagen vult met een vaste routine die haar isolement in stand houdt. Ze zegt alles wat in haar opkomt, vaak op het ongemakkelijke af, en heeft zichtbaar moeite met sociale situaties. Maar juist in al haar ‘quirkiness’ zie je steeds hoe lief, puur en ontwapenend ze is. Dat maakt het boek tegelijk ongelofelijk geestig en ook ontroerend, best een knappe combi.’

5. Soldier on - 'Het onderwijs stopt niet, ook niet wanneer klaslokalen instorten of worden opgeëist vanwege de oorlog'

‘Ik begon deze week met het uiten van mijn ongenoegen over hoe weinig het Nederlandse middelbaar onderwijs met haar tijd mee gaat. Maar ik ga natuurlijk positief afsluiten. Want wat mogelijk is in het afgelegen Soedanese dorp Aroma, dat moet hier toch ook kunnen?

Hieronder zie je een aantal foto’s van een van de e-learning scholen van UNICEF in Soedan. De dorpsbewoners hebben dit klaslokaal zelf gebouwd van hout, baksteen en golfplaten. UNICEF bracht de technologie: zonnepanelen, robuuste tablets en kindvriendelijke lesstof in Arabisch, Engels, rekenen en wetenschap.

Kinderen leren er zelfstandig, vaak voor het eerst in hun leven. Het gaat om zoveel meer dan les krijgen – het is een eerste stap richting een toekomst, zelfstandigheid en zelfvertrouwen.

Deze digitale klaslokalen presteren vaak beter dan traditionele scholen in Soedan. In studies halen kinderen bijna tweeënhalf keer grotere vooruitgang in lezen en wiskunde, en zien we ook duidelijke stappen in hun psychisch welbevinden. En nu, zelfs na twee jaar oorlog, de grootste humanitaire kindercrisis ter wereld, blijven deze scholen zo goed en zo kwaad als het kan actief.

Wat deze scholen laten zien, is veerkracht in actie. Het onderwijs stopt niet, ook niet wanneer klaslokalen instorten of worden opgeëist. Dankzij lokaal eigenaarschap beheren gemeenschappen zelf de gebouwen, zonnepanelen en tablets, wat sterke betrokkenheid stimuleert. Ze maken een technologische sprong: kinderen leren al jong omgaan met digitale tools, ontwikkelen digitale én cognitieve vaardigheden, en dat in hun eigen tempo. En omdat het digitale curriculum inspeelt op talenten en interesses, wordt leren zowel effectiever als leuker.

Deze kinderen hebben misschien geen klaslokaal zoals wij dat kennen, maar wél het besef dat onderwijs hun toekomst is. Dit soort voorbeelden geeft mij hoop. Omdat het laat zien wat mogelijk is als motivatie en slimme inzet van middelen samenkomen – ook als die middelen schaars zijn.’

In de week van 28 juli 2025 (Random Pic(k) Of The Day For A Week verschijnt tweewekelijks) is Jeena van der Heul, freelance creative director en VIA Nederland-bestuurslid, curator van #RPOTDFAW.